خدا به فرشته ها شعور داد، بدون شهوت؛

به حیوان ها شهوت داد، بدون شعور؛

و به انسان هر دو را ...؛

انسانی که شعورش بر شهوتش غلبه کند؛

از فرشته ها بالاتر است؛

و انسانی که شهوتش بر شعورش غلبه کند؛

از حیوان، پست تر ...!

شب، قراری ست؛

که ستاره ها برای بوسیدن ماه می گذارند؛

و چه زیباست شرم زمین؛

که خودش را به خواب می زند ...!

در انتهای شب، نگرانی هایت را به خدا بسپار؛

و آسوده بخواب، که خدا بیدار است؛

و به یاد داشته باش که؛

سختی ها، محبت های الهی اند؛

زیرا که انسان، پشت درهای بسته؛

به فکر ساختن کلید می افتد ...!

ماه بالای سر آبادی است،
اهل آبادی در خواب
روی این مهتابی، خشت غربت را می بویم:
باغ همسایه چراغش روشن،
من چراغم خاموش

ماه تابیده به بشقاب خیار، به لب کوزۀ آب.
غوک ها می خوانند.
مرغ حق هم گاهی.
کوه نزدیک من است: پست افراها، سنجدها.
و بیابان پیداست.
سنگ ها پیدا نیست، گلچه ها پیدا نیست.
سایه هایی از دور، مثل تنهایی آب، مثل آواز خدا پیداست.
نیمه شب باید باشد.
دب اکبر آن است: دو وجب بالاتر از بام.
آسمان آبی نیست، روز آبی بود.
یاد من باشد فردا، بروم باغ حسن گوجه و قیسی بخرم.
یاد من باشد فردا لب سلخ، طرحی از بزها بردارم،
طرحی از جاروها، سایه هاشان در آب.
یاد من باشد، هر چه پروانه که می افتد در آب، زود از آب درآرم.
یاد من باشد کاری نکنم، که به قانون زمین بر برخورد.
یاد من باشد فردا لب جوی، حوله ام را هم با چوبه بشویم.
یاد من باشد تنها هستم.
ماه بالای سر تنهایی است.


سهراب سپهری

چشمان ِ تو گل ِ آفتابگردانند

به هر کجا که نگاه کنی ،

خدا آنجاست ...

حسین پناهی

زندگی رازی است که باید حل شود نه مشکلی که رفع گردد

به یاد داشته باش زندگی بسیار شیرین است اگر بدانی که چگونه زندگی کنی

ایمانت را حفظ کن

ترس را از خودت دور کن

شک هایت را باور مکن

دنبال کسی نیستم
که وقتی میگم میرم
بگه : "نرو!"

کسی رو میخوام

که وقتی گفتم میرم
بگه :
"صب کن
منم باهات بیام، تنها نرو...

لبـــــــــانم را دُوخته ام
مبــادا بگویم "دوســـــــتت دارم "
که هر بار گفتـــــم ،
تَنــــــــــــهایی ام بزرگتر شد ....


"نیلوفر ثانی"

i‎‏

کنار ایستگاه مترو ایستاده بود. با بسته های فال در دست. بر خلاف همکارانش، داد نمیزد. التماس نمی کرد. سکوت کرده بود در انتظار مشتری. پرسیدم: فال حافظ چند؟ گفت دویست تومان. کوچکترین اسکناسی که در جیب داشتم هزار تومانی بود. اسکناس را دادم و گف
تم که یکی از آنها را به من بده.

مانند یک ورق باز حرفه ای، آنها را مخلوط کرد و یکی را بیرون کشید. دیدم درب پاکت خوب نچسبیده. انگار قبلاً کسی فال را خوانده!

گفتم: تقلب می کنی. اینقدر پول میگیری تازه فال دست دوم می دی؟ این رو قبلاً به یکی دادی!

گفت: نه! نه! شما اولین نفرید.

کمی که اصرار کردم گفت:«هر روز صبح یک بسته فال می خرم. یکی یکی آنها را باز میکنم. از میان صدوپنجاه غزلی که در بسته هست، پنجاه تا را دور می ریزم. آنهایی را که خوب و امیدبخش هستند نگه میدارم»

پرسیدم برای چی؟ تو برای هرصدو پنجاه غزل پول داده ای! گفت: «کسی که فال می خرد، یا به فال اعتقاد ندارد و برای خوشحالی من فال می خرد، یا به فال اعتقاد دارد و در پی سرنوشتش می گردد. اگر برای خوشحالی من می خرد، بگذار با خواندن یک غزل مثبت و امیدبخش شاد باشد. اگر در پی سرنوشت خویش است، بگذار با خواندن غزلی امیدبخش، انگیزه و روحیه ای بیشتر برای مواجهه با آینده پیدا کند».

حس می کنی آدم شدی؟‏

وقتي سارا دخترک هشت ساله اي بود، شنيد که پدر ومادرش درباره برادر کوچکترش صحبت مي کنند. فهميد برادرش سخت بيمار است وآنها پولي براي مداواي اوندارند. پدر به تازگي کارش را از دست داده بود و نمي توانست هزينه جراحي پرخرج برادر را بپردازد. سارا شن
يدکه پدر آهسته به مادر گفت: فقط معجزه مي تواند پسرمان را نجات دهد.
سارا با ناراحتي به اتاق خوابش رفت و از زير تخت، قلک کوچکش رادرآورد. قلک را شکست، سکه ها را روي تخت ريخت و آنها را شمرد،
فقط 5 دلار.
بعد آهسته از در عقبي خانه خارج شد و چند کوچه بالاتر به داروخانه رفت. جلوي پيشخوان انتظار کشيد تا داروساز به او توجه کند ولي داروساز سرش شلوغ تر از آن بود که متوجه بچه اي هشت ساله شود.

دخترک پاهايش را به هم مي زد و سرفه مي کرد، ولي داروساز توجهي نمي کرد،بالاخره حوصله سارا سر رفت و سکه ها را محکم روي شيشه پيشخوان ريخت.
داروساز جا خورد، رو به دخترک کرد و گفت: چه مي خواهي؟
دخترک جواب داد: برادرم خيلي مريض است، مي خواهم معجزه بخرم.
داروساز با تعجب پرسيد: ببخشيد؟!!
دختـرک توضيح داد: برادر کوچک من، داخل سـرش چيزي رفته بابايم مي گويـد که فقط معجـزه مي تواند او را نجات دهد، من هم
مي خواهم معجزه بخرم، قيمتش چقدر است؟
داروساز گفت: متاسفم دخترجان، ولي ما اينجا معجزه نمي فروشيم.
چشمان دخترک پر از اشک شد و گفت: شما را به خدا، او خيلي مريض است، بابايم پول ندارد تا معجزه بخرد اين هم تمام پول من
است، من کجا مي توانم معجزه بخرم؟
مردي که گوشه ايستاده بود و لباس تميز و مرتبي داشت، از دخترکپرسيد: چقدر پول داري؟
دخترک پول ها را کف دستش ريخت و به مرد نشان داد. مرد لبخنـدي زد و گفت: آه چه جالب، فکـر مي کنم اين پول براي خريد معجزه
برادرت کافي باشد!
بعد به آرامي دست او را گرفت و گفت: من مي خواهم برادر و والدينت را ببينم، فکر مي کنم معجزه برادرت پيش من باشد.

آن مرد ، دکتر آرمسترانگ فوق تخصص مغز و اعصاب در شيکاگو بود.
فرداي آن روز عمل جراحي روي مغز پسرک با موفقيت انجام شد و او
از مرگ نجات يافت.
پس از جراحي، پدر نزد دکتـر رفت و گفت: از شما متشکـرم، نجات
پسرم يک معجـزه واقعـي بود، مي خواهم بدانم بابت هزينه عمل جراحي
چقدر بايد پرداخت کنم؟
دکتر لبخندي زد و گفت: فقط 5 دلار.

"یکتا"

ای جان به قربان تو و سوز صدایت

نامی ببر از ما میان هر دعایت

امروز روز حاجت دنیایی ام نیست

امروز می خواهم شوم من هم نوایت

ای صبح و مسا هم ناله داری

یا که تنها روضه بگیری یاد شاه کربلایت

بیش از هزار و چند سال است ای عزیزم

چشمان تو گرید به یاد عمه هایت

در خیمه ات پیراهنی آویزه داری

پیراهنی که کرده آقا مبتلایت

آقا بیا با یا لثارات الحسینت

بستان تقاص خون شاه سرجدایت

بستان تقاص حرمتی را که شکستند

از دشمنان نانجیب و بی حیایت

ای کاش می شد صبح عاشورای امسال

تو کربلا باشی و ما هم زیر پایت

در جست و جوي خدا

كوله ‌پشتی‌اش‌ را برداشت‌ و راه‌ افتاد.
رفت‌ كه‌ دنبال‌ خدا بگردد و گفت: تا كوله‌ام‌ از خدا پر نشود برنخواهم‌ گشت.
نهالی‌ رنجور و كوچك‌ كنار راه‌ ایستاده‌ بود، مسافر با خنده‌ای‌ رو به‌ درخت‌ گفت: چه‌ تلخ‌ است‌ كنار جاده‌بودن‌
و نرفتن؛
درخت‌ زیر لب‌ گفت: ولی‌ تلخ‌ تر آن‌ است‌ كه‌ بروی‌ و بی‌رهاورد برگردی. كاش‌ می‌دانستی‌ آنچه‌ در جست‌وجوی‌ آنی، همین‌جاست...

مسافر رفت‌ و گفت: یك‌