چایت را تلخ نخور؛ صدایم کن تا تمام قندهای دلم را برایت آب کنم ...

همه بشرند اما فقط بعضی ها انسان اند .

به چشمی اعتماد کن که به جای صورت به سیرت تو می نگرد ، به دلی دل بسپار که جای خالی برایت داشته باشد و دستی را بپذیر که باز شدن را بهتر از مشت شدن بلد است

می خواهم خودکشی کنم؛
نه اینکه تیغی بردارم و رگم را بزنم؛
قید احساسم را می زنم …

وقتی تنهایم گذاشت و رفت بهش گفتم : خط زدن بر من، پایان من نیست، آغاز بی لیاقتی توست... همیشه بهترین برای من بوده و هست، اگر مال من نشدی قطعا بهترین نبودی و نیستی... این تو نیستی که مرا فراموش کردی، این منم که به یادم اجازه نمی دهم حتی از نزدیکی ذهن تو عبور کند صحبت از فراموشی نیست، صحبتاز لیاقت است محکمتر از آنم که برای تنها نبودنم، آنچه که اسمش را غرور گذاشتم برایت به زمین بکوبم احساس من قیمتی داشت که تو

من میترسم از این آدما !

من شبم پر از کابوسه

قصه جواب نمیده ,

مامان آرامبخش نداری ؟!

 

و که میدونستی من تکیه گاه محکمتم
بگو با من دیگه چرا دِ آخه نوکرتم
من که هر دقیقه ام وابسته به دقیقه ی تو بود
من که حتی لباس تنم به سلیقه ی تو بود
منی که دست هیچ کسی رو با وجودم نمی گرفتم

 تو باعث شدی که توی قلبم بمیره نفرت

رسیده وقت رفتن
هر چند، من از دلت خیلی وقته رفتم
باشه تو بردی و اینا برات افتخارن
هه ، تو ختم عالمیو منم اِندِ خامم
فک نکنی اهل جبران یا انتقامم
خودم باید دقت میکردم تو انتخابم